Καλησπέρα.
Το χθεσινό φιλικό ματς της Εθνικής απέναντι στην Σλοβενία απέκτησε και τιμητικό χαρακτήρα αφού η ΕΟΚ στην διάρκεια του αγώνα βράβευσε τον μυθικό Νίκο Γκάλη αποσύροντας την φανέλα του.
Η εκδήλωση ήταν θλιβερής προχειρότητας κι από αυτήν έλαμψαν δια της απουσίας τους τόσο ο Φασουλας όσο κι ο Γιάννης.
Η κορυφαία στιγμή της φιέστας ήταν όταν ο Νίκος ξέσπασε σε λυγμούς βλέποντας την φανέλα του στην οροφή του ΟΑΚΑ, θυμίζοντας σε όλους μας ότι ακόμη κι οι Θεοί κλαίνε.
Ο Γκαλης ήταν εκεινος που μας εισήγαγε στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη και αποτέλεσε τον βασικότερο παράγοντα, για τον οποίον αγαπήσαμε την πορτοκαλί θεά. Σαν μπασκετανθρωπος θα του είμαι παντοτινά ευγνώμων, χωρίς να μπορέσω φυσικά ποτέ να ξοφλήσω όσα του χρωστώ, επειδή εκείνος ουσιαστικά με μύησε στο άθλημα που αγαπώ.
Ποτέ, ίσως, άλλοτε στο παρελθόν ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να προσφέρει τόσα πολλά σε μια χώρα, βασιζόμενος μονάχα στο φυσικό ταλέντο και στη δουλειά του. Και στην περίπτωση του Νίκου, η δουλειά του ήταν το μπάσκετ.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία του ελληνισμού, που ξερίζωσε από το σβέρκο μας την μιζέρια της πρόσκαιρης και εφήμερης ικανοποίησης. Αυτό συνέβη όταν μετά τον ημιτελικό του ’87, εναντίον των Γιουγκοσλάβων, δήλωσε πως εκείνη η νίκη είναι η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού μπάσκετ μέχρι την επόμενη.Η οποία επόμενη ήρθε μόλις δύο μέρες αργότερα όταν, νικώντας τη Σοβιετική Ένωση, κατακτήσαμε το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην ιστορία μας ως χώρα. Το μόνο κοινό στοιχείο που είχε με όλους εμάς, ήταν πως και αυτός αποτελούσε μια… θεϊκή οντότητα.Ο κάθε άνθρωπος είναι, σε μικρογραφία -βεβαίως- μια θεϊκή οντότητα. Με τα πάθη του και τα λάθη του, τα αρνητικά και τα θετικά του, με τις αδυναμίες του και τα προτερήματα του.Παρά τη θεϊκή μας υπόσταση, υπάρχουν ασύνορες διαφορές ανάμεσα σε εμάς και σε κάποιους λίγους.Ελάχιστους. Αυτούς τους ελάχιστους που κάποιες φορές τους αποκαλούμε “εκλεκτούς του Θεού“. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που έρχονται στη γη με… εντεταλμένη υπηρεσία από τον Δημιουργό τους.
Για να κάνουν το κάτι παραπάνω. Να οδηγήσουν τους υπόλοιπους εκεί που οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ. Τέτοιου είδος άνθρωπος ήταν ο Γκάλης, ο “μεγάλος εκλεκτός” του ελληνικού αθλητισμού.
Τα απίστευτα κατορθώματα του αξεπέραστου Νικ τόσο στο ελληνικό, όσο και στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα, είναι σε όλους γνωστά. Όπως και το εντελώς άδοξο τέλος της καριέρας του, το οποίο έλαβε χώρα στις 18 Οκτώβρη του 1994 στο γήπεδο του Μετς, σε έναν αγώνα ανάμεσα στους Αμπελόκηπους και τον Παναθηναϊκό. Ένα τέλος καριερας στο οποίο ωθήθηκε από έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο του. Από την στιγμή που φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη κι ελληνικά χέρια δολοφόνησαν τον γιο του, Πάνο Κολοκοτρώνη, δεν θα χαριζόμασταν στον Γκάλη.
Το βασικότερο στοιχείο που μας έμεινε από τον Νίκο ήταν η διαφορετικότητα της λογικής του. Γι’ αυτόν η λέξη ικανοποίηση σήμαινε απαραίτητα κορυφή.Οτιδήποτε παρακάτω ήταν αποτυχία.Αυτή ακριβώς η λογική είναι ίδιον όλων εκείνων που αποτελούν τους… εκλεκτούς των Θεών. Αυτό που αξίζει να διδαχτούμε από τα μοναδικά κατορθώματα του Νικόλα είναι εκείνο που ο ίδιος πρέσβευε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Πως το “impossible is nothing“.
Από Πτολεμαίο
